Εκλογές, υποψήφιοι, ψηφοφόροι και παραδίπλα η ζωή

άντε πάλι, ΕΚΛΟΓΕΣ

 Σύσσωμο το πολιτικό σκηνικό συνομολογεί πως "στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα", υπονοώντας ότι πάντοτε υπάρχει η μοναδική λύση της προσφυγής στη βούληση του λαού, δηλαδή σε κοινοβουλευτικές εκλογές. Μετά τις εκλογές οι περισσότεροι υμνούν το λαό για τη σοφία του και τα σαφή μηνύματα που μέσω της ψήφου του έστειλε (πού άραγε;), αλλά λίγο αργότερα οι ίδιοι ανακαλύπτουν  πως αυτός ο λαός δεν αποφάσισε και τόσο σοφά, οπότε εκλογές ξανά (…αφού είπαμε πως αδιέξοδο δεν υπάρχει) για να εκφραστεί πάλι ο σοφός λαός. Και πάει λέγοντας.

 Μεθαύριο στις 20 του μήνα επαναλαμβάνεται το ίδιο σκηνικό εκλογών για να δοθεί ...δημοκρατική διέξοδος όχι στα αδιέξοδα του λαού αλλά στο χοντρό και μάλλον αιφνιδιαστικό αδιέξοδο στο οποίο βρέθηκε η άρχουσα πολιτική και οικονομική τάξη μετά από εκείνο το 62% ΟΧΙ στο πρόσφατο δημοψήφισμα. Ένα ΟΧΙ που δεν με οδηγεί βεβαίως στο να προσχωρήσω στη λαϊκίστικη άποψη περί της σοφίας του λαού, καθόσον αυτό το ΟΧΙ δεν ήταν τίποτα περισσότερο από έκφραση συσσωρευμένης αγανάκτησης λόγω της εκτεταμένης φτωχοποίησης και της διάχυτης ανασφάλειας, δίχως να υποκρύπτει σαφή συνειδητοποίηση για τα αίτιά της. Ακριβώς γι’ αυτόν το λόγο μπόρεσε με εντελώς χοντροειδέστατο τρόπο η άρχουσα  τάξη (εκφρασμένη στην προκειμένη περίπτωση από το μόρφωμα Συριζα) να διαστρέψει αυτό το ΟΧΙ (στις απαιτήσεις των εταίρων τοκογλύφων) σε ΝΑΙ (σε όλες τις απαιτήσεις των τοκογλύφων) και να αποδεχτεί ένα τρίτο μνημόνιο βαρβαρότητας.

Ο κρετίνος, το μισελοζανάτσι τσε η δραχμή

Παραπροχτές Παρασκευή βράδυ, μετά από ένα  12ωρο στο χωράφι, εξουθενωτικό και λόγω κουφόβρασης,  πήρα ως συνήθως μια γρήγορη διαδικτυακή ενημέρωση. Έπαιζε  ήδη χοντρά το "δίλλημα"  επώδυνη συμφωνία ή ρήξη. Αφού αποφλοίωσα κάποιες "ειδήσεις", αντί άλλης χαλάρωσης  έριξα μια γρήγορη ματιά για να δω και να ακούσω τι φώναζαν όλη μέρα τα ζώα του τσίρκου.  Ξεχώρισα δυο "παρεμβάσεις"- τροφή για το σημείωμα της μέρας (νύχτας επί το ακριβέστερο) γιατί μου φάνηκαν   τρανταχτές και ασυνήθιστες κατά κάποιο τρόπο. Κάνα μισάωρο αργότερα επαληθεύτηκε  εκείνο το "ο νους μεν βούλεται η σαρξ δε ασθενεί"    και το σημείωμα έμεινε λίγο πάνω από το τέλος της πρώτης ηλεκτρονικής σελίδας. Οπότε, σήμερα το πάω εξαρχής, πάλι μεταμεσονυκτίως.

 Ε, όχι και σεξιστής ο κρετίνος!  Κρετίνος σκέτο

Είδα ότι κάποιος   Στυλιανίδης -βουλευτής νεοδημοκράτης- είχε αμολήσει μια βροντερή  κοτσάνα  και ξωπίσω απλώθηκαν σεντόνια ολόκληρα από βαθιές φιλοσοφικές ατάκες χαρακτηρισμών και  αγανάκτησης, από τους μπανιστηριτζήδες των social media.

Καθώς ξανάγραψα, "...ενσυνείδητα  χρησιμοποιώ τη λέξη μπανιστηριτζής και όχι αναγνώστης ή σχολιαστής. Υποτίθεται μάλιστα πως στον κόσμο αυτό συχνάζουν οι περισσότερο ενδιαφερόμενοι για τα κοινά (social media γαρ), οι πιο προβληματισμένοι, οι περισσότερο έχοντες άποψη.  Αν θα έπρεπε στη εικόνα αυτή να μπει κάποια λεζάντα αυτή θα έπρεπε να είναι "διάλογοι πιθήκων". Αν θα έπρεπε να μπουν κάποιες επεξηγήσεις τότε δεν θα μπορούσε να αποφευχθεί η σημείωση πως το σύνολο αυτής της εικόνας απεικονίζει το βαθμό εκφυλισμού πολιτικής σκέψης, το μοντέλο διαμόρφωσης καταναλωτικής συμπεριφοράς αλλά και το μοντέλο νεοαξιών που έχουν συμβεί / εγκατασταθεί στους εγκεφάλους των θαμώνων /θυμάτων /μελλοθανάτων.  Όλα απολύτως εξηγήσιμα βεβαίως.  Ωστόσο η διαπίστωση πως ο περισσότερος κόσμος αρνείται να διαβάσει (άρα και να συλλογιστεί) ενώ αφειδώς καταναλώνει αμάσητα συνθήματα, επικεφαλίδες, τσιτάτα και εξυπνάδες, αναπαράγοντάς τα μάλιστα με ταχύτητα αστραπής,  μόνο απογοήτευση (αν όχι τρόμο) μπορεί να προκαλέσει σε ένα πραγματικά σκεπτόμενο άνθρωπο  μετρίας ευφυΐας.

Αυτός λοιπόν ο γίγαντας πολιτικής σκέψης, επιφανές στέλεχος της συντηρητικής παράταξης  που αμφιβάλλω αν ξεχωρίζει το μπρόκολο από το κουνουπίδι,  επέλεξε ένα ολότελα πειστικό τρόπο για να αποδείξει πως έχει εγκέφαλο νεοσσού κότας (άντε στην καλύτερη περίπτωση κάποιου ευφυέστερου  νεοσσού πτηνού, παπαγαλάκι Αμαζονίου για παράδειγμα - Αμαζονίου όχι Αφρικάνικο… ).

50 δις και "κάτι" ακόμα

Το δημοψήφισμα  και το "ατύχημα" που δεν ήρθε

Πριν 5 μέρες το σώμα των ελλήνων ψηφοφόρων εκφράστηκε με ΟΧΙ στο δημοψήφισμα σε ποσοστό 62%,  ψηφίζοντας πατριωτικά,  αφενός μεν υπερβαίνοντας την τρομοκρατία και τις προβοκάτσιες των τσοντοκάναλων αφετέρου δε  αποδοκιμάζοντας την επίσημη γραμμή των συντηρητικών πολιτικών κομμάτων που είδαν την πελατεία τους να συρρικνώνεται στο μισό (και τον Σαμαρά να δραπετεύει).

Αν και το δίλημμα του δημοψηφίσματος ήταν ευρώ κι από δω ευρώ κι από κει, είναι απολύτως σαφές πως ο κόσμος του ΟΧΙ υπερψήφισε εκείνη την πρόταση (έστω κι αν έλεγε ευρώ) που διατυπώθηκε από την κυβερνώσα Αριστερά  έχοντας στον ένα ή τον άλλο βαθμό υπόψη του πως η πρόταση αυτή εξέφραζε μια πολιτική άποψη που με σαφήνεια απέρριπτε κάθε εκδοχή λιτότητας αλλά και κάθε εκδοχή εθνικής υποτέλειας.  Γι αυτή μάλιστα την πολιτική / κυβερνητική άποψη είχαν ήδη και κάποια καλά δείγματα πρακτικής εμπέδωσης πέραν της πομπώδους ρητορικής. Υποθέτω μάλιστα ότι ο περισσότερος κόσμος είχε αξιολογήσει  (υπερτιμημένα πιθανώς) πολύ θετικά την εικόνα των μετά ΕΡΤ ημερών και τις "εικόνες" από το μπάχαλο των διαπραγματεύσεων  που οδήγησαν στην αποχώρηση των ελλήνων διαπραγματευτών και την επιλογή δημοψηφίσματος.  Κοντολογίς υποθέτω, στα όρια της βεβαιότητας, ότι οι ψηφοφόροι του ΟΧΙ (και όχι μόνο)  εξέφρασαν την απόλυτη διάθεσή τους για  απόρριψη των εκβιαστικών προτάσεων της ευρωκρατίας   και έδειξαν έτοιμοι να αφουγκραστούν (τουλάχιστον) το αφήγημα της ρήξης.

Ακραίος οπορτουνισμός, ηττοπάθεια ή κάτι δεν καταλαβαίνω;

Κατά που φυσάει;

Τις δυο τελευταίες μέρες -από το δημοψήφισμα και δώθε δηλαδή-  αναρωτιέμαι επίμονα τι είναι αυτό που μου διαφεύγει ώστε αδυνατώ να κατανοήσω τις πολιτικές επιλογές της κυβερνώσας Αριστεράς.  Γιατί αν τελικά δεν μου διαφεύγει κάτι τότε πράγματι ισχύει εκείνο  που πολλές φορές είπα κι έγραψα ότι δηλαδή αν αυτός ο πολιτικός - κοινοβουλευτικός σχηματισμός που ακούει στο όνομα ΣΥΡΙΖΑ είναι Αριστερά και δη Ριζοσπαστική τότε εγώ είμαι αρχιεπίσκοπος.   Αναρωτιέμαι πάλι μήπως το σύνδρομο της (συμφωνίας της) Βάρκιζας έχει ανεξίτηλα μαρκάρει το DNA των ηγεσιών της Αριστεράς.  Ανεξήγητα πράγματα.

Το δημοψήφισμα που ακυρώθηκε μέσα σε λίγες ώρες

Ο κόσμος που πήγε προχτές να ψηφίσει, ψήφισε ΟΧΙ σε ένα τόσο ψηλό ποσοστό  που παρόμοιό του, εξ όσων θυμάμαι, δεν υπάρχει σε κανένα δημοψήφισμα ευρωπαϊκής χώρας τα τελευταία χρόνια. Δεν χρειάζομαι τη συνδρομή πολιτικών, πολιτικών αναλυτών και δημοσιογράφων για να ερμηνεύσω αυτό το ΟΧΙ, δηλαδή σε τι ψήφισαν ΟΧΙ όσοι έτσι τοποθετήθηκαν.  Ζω μέσα στον κόσμο, ζω και δραστηριοποιούμαι ανάμεσα σε επαγγελματίες, μισθωτούς, εργάτες, αγρότες, συνταξιούχους, άνεργους, οικονομικούς μετανάστες και φουκαράδες. Τις μισές μέρες κατοικώ σε μια περιοχή μεγαλοαστών  που νιώθουν άβολα αν το σπίτι τους δεν έχει πισίνα και πληρώνουν σεκιουριτάδες να τους φυλάνε  από ληστές και τις άλλες μισές ζω σε μια περιοχή με αγροτόσπιτα -ούτε καν σε χωριό- που οι κάτοικοι φυλάνε τσίλιες για να γλυτώσουν το κοτέτσι και τα μποστάνια τους από τις αλεπούδες, τα αγριογούρουνα, τα κουνάβια, τα γεράκια και τα άλλα αγρίμια. Ξέρω

Κουλουβάχατα. Και μετά;

Που είμαστε σήμερα;

Δεν χρειαζόταν προφητική ικανότητα για να γράψω χτες "Ζαβαρακατρανέμια" (=τίποτα από εκεί), "Μπαρμπούτσαλα" (=τίποτα κι από εδώ) άρα "Κουλουβάχατα" (=όλα άνω κάτω ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων).  Κοινή λογική και λίγη σκέψη μονάχα χρειαζόταν.

Το βαρελότο έσκασε και τώρα είμαστε  στο κουλουβάχατα.  Όλοι γενικώς και ανεξαιρέτως μέσα κι έξω. Κάνοντας  μια εντελώς επιδερμική ανάγνωση μπορεί να πει κανείς ότι στη διαπραγμάτευση μεταξύ ελληνικής κυβέρνησης και θεσμών η μια πλευρά (ελληνική) ποντάριζε με σχετική ασφάλεια στην άποψη πως η απέναντι θα υποχωρήσει  έστω και την τελευταία στιγμή (επειδή θα υπολόγιζε το μεγάλο δικό της οικονομικό και πολιτικό κόστος) ενώ η απέναντι πλευρά (θεσμοί) ποντάριζε ότι έστω την τελευταία στιγμή θα υποχωρούσαν οι απέναντί της λόγω αδιεξόδου και έλλειψης εναλλακτικής δυνατότητας.   Κανείς δεν υποχώρησε, καμία συμφωνία δεν έγινε και, τουλάχιστον φαινομενικά, έδειξε να επικρατεί μια γενική ένθεν κακείθεν  αμηχανία.

Επαναλαμβάνω, η ανάγνωση αυτή είναι εντελώς επιδερμική, γιατί, για παράδειγμα, η τελεσιγραφική επιμονή για υπογραφή "συμφωνίας" μέχρι τις 30 Ιουνίου πολύ λιγότερο σχετίζεται με τη λήξη του "τρέχοντος προγράμματος" και πολύ περισσότερο με το γεγονός ότι 1 Ιουλίου (όλοι ήξεραν ότι) θα δημοσιοποιείτο η προκαταρκτική έκθεση του ΔΝΤ για το ελληνικό χρέος που (επίσης όλοι ήξεραν ότι) θα το χαρακτήριζε μη βιώσιμο, οπότε αυτόματα το ΔΝΤ δεν